'Ze horen hier thuis' - Natuurbegraafplaats Laude

Een dochter over haar ouders en Laude

‘Mijn ouders waren mensen van de natuur, van de eenvoud en van het zorgen. Ze leefden met hart en ziel voor hun winkel, maar ook voor ons, hun kinderen, en later hun kleinkinderen. Onze jeugd speelde zich af boven die winkel. Mijn ouders waren er altijd, druk en gedreven, mee bezig. Mijn vader kwam uit Limburg, maar vond hier zijn plek toen zijn moeder hertrouwde met een boer uit Den Ham. Van de boerderij verhuisden ze naar een café waar mijn vader opgroeide. Later liep hij stage bij de winkel van mijn moeders familie. Daar ontmoetten ze elkaar. Na hun trouwen namen ze samen de winkel over. Mijn moeder, die zelfs in het pand geboren is, heeft nooit anders gekend’.

Een warm thuis

Carolien Cadoni-Franssen vertelt met trots over haar ouders, Trijnie en Ger: ‘Ze werkten keihard, maar toch was er altijd tijd. Tijd voor ons en later ook voor hun kleinkinderen. We deden graag dingen samen. Niet groots, maar waardevol: samen een rondje lopen, in de herfst, als de warme wind langs je wangen strijkt. Dat gevoel zit nog steeds in mijn lijf. Mijn vader regelde juist veel thuis en voor de winkel. Hij hield van structuur en niet van veranderingen. Hij was dan ook het liefste thuis. Onze tuin zat vol leven, we konden er zelfs biljarten, we zwommen er en een brutale ekster, Kareltje, kwam altijd langs. Katten liepen aan en vonden een warm thuis. Mijn moeder was gek op dieren. Ze gaven ons ook veel vrijheid en vertrouwden ons daarin. Maar hun liefde was voelbaar, altijd’.

Op zoek naar een blijvende plek

Toen Carolien haar moeder overleed, wist haar vader niet wat hij met haar as moest doen. Hij had een mooie urn, die uiteindelijk op een soort altaartje in de slaapkamer terechtkwam. Daar stond ze, tussen haar persoonlijke spulletjes. Hij zei vaak: ‘Als ik er straks ook niet meer ben, strooi ons dan samen uit. Dat mag in het bos. Maar wel samen’. Carolien vertelt: ‘Dan komt de volgende vraag: waar dan precies? Er was geen lievelingsbos, geen plek die vanzelfsprekend voelde’. Na het overlijden van haar vader stond de urn dan ook eerst naast die van haar moeder. Toen het huis leeg moest, heeft broer Peter de urnen meegenomen naar de winkel. Daar hoorden ze eigenlijk ook thuis. ‘Maar we wisten: dit is niet blijvend’.

De afsluiting die we zochten

Via social media volgde Carolien Natuurbegraafplaats Laude en ze zag een bericht voorbij komen over het uitstrooien van as in een urngraf. ‘Op een zonnige dag ben ik gaan kijken. De zonnestralen vielen door de bomen, het was magisch. Ik wist meteen: hier moeten ze heen. Hier klopt het. Laude gaf ons de afsluiting die we nog nodig hadden. Want wat gebeurt er met die urnen als wij er straks ook niet meer zijn? Een urnenmuur op een begraafplaats voelde niet goed. Te kaal, te tijdelijk. En zomaar verstrooien? Wat als iemand daar later met zijn hond loopt… Dat idee kon ik niet verdragen. Maar hier, hier kunnen we terugkomen. Of ook niet. En dat is beide goed. Mijn vader zou het prachtig hebben gevonden op Laude. Zijn enige wens was dat ze samen verstrooid zouden worden. Nu rusten ze, samen, in een urnengraf op Laude. En dat voelt goed.

Gewoon een bos

Op Moederdag was Carolien op Laude om haar moeder te gedenken. ‘Niet omdat ik per se een plek nodig heb om heen te gaan, maar dit is anders. Zoals mijn zoon Victor zei: “Het voelt niet als een begraafplaats. Het is gewoon een bos”. We liepen niet langs stenen, maar tussen varens, bomen en licht. Het is alsof ze opgenomen zijn in iets groters. Iets natuurlijks. Iets wat blijft.

Mooi in elk seizoen

Carolien maakt graag natuurfoto’s en dat doet ook op de natuurbegraafplaats. In alle series is te zien dat elk seizoen iets nieuws brengt. Toen de as van Trijnie en Ger werd uitgestrooid in het urnengraf was het een grijze en druilerige dag. ‘Maar zelfs toen was het mooi. En nu, met het groen dat weer is opgekomen, de varens die zijn uitgerold, het klopt helemaal. Laude is een plek waar warmte heerst. Niet alleen buiten, maar ook binnen, in het ontvangsthuis. Als het had bestaan toen mijn vader overleed, zou hij hebben gewild dat we hier het afscheid organiseerden. Het had bij hem gepast’.

‘Mijn ouders waren lieve, zorgzame mensen. Een fantastische opa en oma voor Esmee en Victor. En voor ons – onvervangbare ouders. Ze horen hier thuis. In het bos. In de zon. In de stilte’.